Oruç Aruoba - İle

                                                                 ''Önce

                                                başlangıçtaki Defter'i Getiren'e; 

                                                                 sonra,

                                                       bütün önceki ve sonraki 

                                         gelerek Getiren'lere / giderek Götüren'lere

                                                                 adanmıştır''

               Söz konusu ilişkiler olunca insan bazen afallayabiliyor. Bazen heyecanlanıyor, bazen üzülüyor, bazen seviniyor. İkili ilişkiler böyledir değil mi. Özellikle konu aşksa işler daha da karışık oluyor. Eğer bir rehber, ilişki üzerine yardımcı bir kitap seçmem gerekseydi tereddütsüz bu kitabı seçerdim. Her sayfasında kendinizden bir şeyler bulacağınızı biliyorum. Daha önceden yaşadınız bir olayı okurken bile bulabilirsiniz kendinizi. Ben de öyle oldu çünkü. Bazı sayfalarda 'ben de böyle yapmıştım, bana da böyle olmuştu' dedim. Kitabın her sayfası post-it oldu, ki bu bile kitabı ne kadar beğendiğimi göstermeye yeter.

               Kitap üç bölümden oluşuyor; önce, ilişki defteri, sonra.
Bu bir defter aslında. Sevgiliye duyulan bütün duyguların tek tek yazılmış, bazen kendi karmaşasını, bulunduğu durumları da yansıtmış olduğu bir defter. Arada felsefe yapan birini de görebilirsiniz okurken. O kişi bazen hayatı da sorguluyor olabilir.

               Kitabın en sevdiğim özelliği de kelimelerin derinine inilmesi. Kelimenin bir kaç kullanım şeklini göstererek, her anlamı üzerinden kendini, içinde bulunduğu durumu anlatması benim çok hoşuma gitti. Ara sıra eline alıp bir sayfasını açsan sürekli yeni bir şeyler öğrenebileceğin bir kitap. Baş ucu kitaplarınızdan biri olabilir. Benim için öyle oldu çünkü.

              İnanın daha çok şey söylenir bu kitapla ilgili ama uzatmak istemiyorum fazla. En iyisi alıp okumanız. Alıp okuyun ki birlikte kitap hakkında konuşabilelim uzunca.

              Kendinize iyi bakın, en çokta yüreğinize.

   

Burak Parmaksız - Bunaltı

                Yeniden buradayım. Burada olmadığım süre boyunca kitap da okudum tabii ama yazmak hiç kısmet olmadı buraya. Şimdi aralıksız başlıyorum. 

                 Ve şimdi Karşınızda Bunaltı..

                       Asya...

                 Bu isim söylendikten sonra biraz susmayı ve düşünmeyi gerektiriyor çünkü. Yıllar sonra bu kitabı bir yerde görürsem aklıma Asya gelecek, biliyorum ki Asya bir süre aklımdan gitmeyecek zaten. Bu romanı spoiler vermeden anlatabilecek miyim acaba, zor olacak çünkü.

                 Başından beri bir hüzün var kitapta, hüzün dediysem de öyle bunaltmıyor sizi. Sessiz, sakin hüzünleniyorsunuz.Tıpkı Asya gibi. Bir ara ağzım açık okumuştum öyle bir kendimden geçme, çünkü geçmezsem ayıp olurdu. Asyanın hikayesi bu aslında, onun başına gelenler, her şey onlardan oluşuyor. Ona üzüldüm roman boyunca bir umut bekledim sonunun iyi bitmesini. Çünkü kötü biterse üzülecektim biliyordum. Nasıl bittiğini söylemeyeceğim tabii.

                 Küçük ve yalnız bir kız düşünün ama doğduğu günden beri yalnız, etrafında aslında birileri hep var ama aslında boş bir kalabalık. Hayatın çemberinden geçmiş desem yeridir. Ne kadar hüzün varsa yaşamış, hüznün en son noktasına gitmiş bile olabilir. Çevresindeki insanlarda aslında Asyaya benziyor , mesela yurt müdürü Maraz, Hepsi bir yerlerinden yara almış, sanki her şey bir sonraki insanın suçuymuş gibi onlardan çıkartmışlar acısını. Öyle bir insan döngüsü düşünün. Acıdan payını almayan yok. Ama yaşananlara rağmen de hala kötülükte hat safhadalar. Asyanın annesi yok, babası da yok denebilir, kendi başına hayatta kalmaya çalışan bir kız. Hayatta kalmaya çalışıyor ama eğleniyor sadece. Öyle bir çabası yok, 'okuyum', 'şunu yapayım böyle olayım' gibisinden. Hali yok belkide. Size sürekli Asyadan bahsettim ama bahsetmezsem içim rahat etmezdi

 

                 Kitabı okurken sıkılmazsınız zaten, üslubu güzel bir kere. Dili de kolay. Bir çırpı da okunabilecek bir kitap, öyle uzun da değil. Kurgusu da sizi içine çekiyor zaten. Ama uzun zamandır okuduğum en sarsıtıcı roman oldu. Darmaduman oldum, okurken, kitap bittikten sonra.

                 Bence okumak için daha fazla beklemeyin. O zaman size iyi okumalar. Görüşeceğiz.

Hasan Ali Toptaş - Gölgesizler

         Gölgesizler ile karşınızdayım.Sonunda bitirip yorum girebildiğim için çok mutluyum çünkü baya uzatarak okudum ama değdi. Şimdi size kitaptan bahsetmeliyim. Bazı kitaplar vardır ya hani, o son sayfa elinizde kalır gözleriniz o sayfaya düşer, kapatamazsınız o sayfayı. İşte öyle bir kitaptı benim için. Böyle bir sonu hiç beklemiyordum tabii onunda etkisi var. Kısacası o son sayfayı okurken kendimde değildim nasıl okudum nasıl kapattım hiçbir fikrim yok. İşte o kadar etkileyici, şaşırtıcı, her an diri tutan, yer yer üzüldüğüm ama 'acaba ne olacak' deyip devam ettiğim bir kitaptı.

         Kitapta bir köydeki halkın başına gelenler anlatıyor ama normal şeyler değil tahmin edersiniz ki. Aşk, şehvet, kayıplar, ölümler, doğum aklınıza ne gelirse hepsini bir kitapta bulabilirsiniz. Ama bu kadar derinden etkiler mi onu bilemem.

         Kitabı okurken ara sıra ben de kendimi kaybedip nerde olduğumu unuttum. Çünkü kendinize de sorguluyorsunuz, hayatınızı da. Her şeyi bırakıp gitmek isteyenlerin ama gidemeyenlerin hikayesi de var kitapta. Sanki o halktan birisiymişim gibi okudum kitabı. Güvercin'e ne olduğunu onlardan biriymiş gibi merak ettim ben de. Hissetim oranın ruhunu.

        Ee size iyi okumalar o zaman.

Stefan Zweig - Amok Koşucusu

              Her Stefen Zweig kitabının sonunda olduğu gibi bunda da son sayfayı kapatırken kendim de değildim. Evet evet tam olarak öyle hissetmiştim. Şimdi size ilk olarak Amok Koşucusundan bahsedeyim. Amok bir tür hastalık aslında. Kişinin sarhoşmuş gibi yaptıklarında, söylediklerinde bilinç dışı davranışlar sergilemesi ve birden deli gibi koşmasıdır. Sağa sola çılgınlar gibi koşuşturmasıdır ama ne koşma. Öyle diyorlar.

              Kitapta da amok koşucusu olan bir doktordan bahsediyor. Doktorun karşısına yardım isteyen bir kadının çıkmasıyla başlıyor her şey. Kalanı da okumanızı tavsiye ederim çünkü ne desem spoiler olur. Zaten çok kısa bir kitap bir iki saatte bitiyor. Olaylar o kadar hızlı gelişiyor ki zaten elinizden bırakabilir misiniz bilmiyorum.

             Kitabın sonundaki ölümü anlatışı beni benden aldı. Yaşıyormuş gibi oluyorsunuz, o yüzden bu kadar çok etkiledi kitap beni belki de. Bir de amok koşucusuna şaşırdım, kurgu harikaydı cidden.

             Stefan Zweig'in bunları hangi kafayla yazdığını sormak isterdim.

             İyi okumalar.

Pinkfreud - Türk Kızının 50 Tonu

              Uzun bir zaman oldu buralara uğramayalı. Tekrardan merhaba o halde. Biraz önce son bir sayfa kala otobüsten indiğim, yolda bitirdiğim kitabı anlatacağım. Ama spoiler vermeden nasıl anlatırım bilmiyorum. Cidden bayıldım kitaba. Ahh Pelo ah neler yaşamışsın..

              Pelonun aşk hayatını anlatıyor aslında, Aliyle olan aşkını. Bunun aşk mı olup olmadığına da okurken siz karar verin bence ya da aşksa nasıl bir aşk olduğuna. Çok aşık olduğunuzu düşünün ama nasıl bir aşk, sanki ilk defa öpüşmüş, ilk defa hayatınızda biri varmış gibi bir aşk. Hem mutlu hem mutsuz. Hem deli hem hüzünlü. Öyle bir aşk işte Pelininki de.

             

             Hikayede biraz trajikomik zaten. Hem güldürüyor, hem düşündürüyor. ''Aaa ben bunu yaşamıştım'' diyorsun her sayfa da. ''Demek ki başıma gelen de buymuş'' diyorsun. Okurken evet, aynen demekten kendimi alamadım. Altını çizdiğim cümleler ise buradan bizim köye kadar yol olur zaten. Her cümlesinde kendinizden bir şeyler bulacaksınız, aşklarınızdan ya da aşk sandıklarınızdan.

             Herkesin hayatına da Ali gibi biri girmiştir ya sen o aşktaki Pelinsindir ya da sevdiğin insan Ali. Ama yaşamışsındır bunu. Bu kez son diyip körkütük aşık olmuş, arkadaşlarını, çevreni ve kendini kaybetmişsindir. Karşınıza Ali gibi kendinizi kaybettirecek birinin çıkmaması dileğiyle..


            ''Bırak adam seni sevsin, senin kendini sevdirmek için yaptıklarını değil.''